23 lutego 2009

oko jacka krajla, ucho van gogha


Cisza jest smołą. Tworzy od kilku dni kroplę na suficie. Nad łóżkiem. Jestem postacią o stu twarzach, mam miliony kończyn. Poruszam się według schematu. Po anemicznych przewrotach przychodzą spontaniczne wzloty i upadki. Moje ciało jest bardzo kruche, składa się ze słonych paluszków, po sekundzie ma kształt balona. Za moment pęknie. Wiem, że ta część mechanizmu sekundy umożliwi mi odnalezienie stabilnego kształtu. Bez tej części nie uzbieram kolejnych, nie wejdę wyżej.

Wszedłem rano w obraz pustej Warszawy. Byłem sam. Prowadziłem autobus, w którym byłem pasażerem. Kontrolowałem bilet. Bilet kontrolował mnie. Później było kilka manekinów, w drodze do pracy, niekończące się galerie, niekończące się historie i histerie plastikowych szmiradeł. Były inne ciała, z których korzystałem jak z narzędzi.

Po pracy rozmawiałem z elektrykiem. Temat napięcia, obwodów, synchronizacji jonowej. Temat czeskiej gitary Jolana, temat radia wolna europa, temat lat pięćdziesiątych. Na chwilę przeniosłem się tam, by zdobyć kolejną część do mechanizmu sekundy.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz